เรื่องเล่าสู่การเติบโตภายใน

ชีวิตคนเราย่อมมีการเปลี่ยนแปลง
ตามประสบการณ์ชีวิตของแต่ละคน บางคนโตเป็นผู้ใหญ่แต่วุฒิภาวะไม่ได้เติบโตขึ้นด้วย

เติบโตในที่นี้หมายถึง
การเติบโตทางจิตใจและการกระทำ แม้ตัวเราเองก็ยังต้องฝึกฝนและพัฒนา
ให้เติมโตอยู่เสมอ

จุดเปลี่ยนในชีวิตอย่างหนึ่ง จากเด็กกะโปโล เที่ยวเล่นหาอะไรสนุกๆทำไปเรื่อยๆ กินเหล้าสังสรรค์พบปะกับเพื่อนๆ
ใช้ชีวิตไปบนพื้นฐานความประมาทสิ้นเชิง

จวบจนวันที่ได้เข้าสู่ร่มเงาธรรมะ
ขององค์พระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้า
ได้เข้าสู่วิชาแห่งชีวิตอย่างแท้จริง
รู้จักความสงบทางใจว่ามันสบายดีจัง !!

พระอาจารย์ทุกรูปผู้เป็นที่เคารพบูชายิ่งเมตตาสั่งสอนทุกอย่าง โดยเฉพาะ "การให้รู้จักคุณ"
- คุณแห่งผู้มีพระคุณ
- คุณแห่งโอกาส
- คุณแห่งการรู้จักหน้าที่
- คุณแห่งการนิ่งเพื่อชนะ..(ตน)

การใช้ชีวิตอยู่กับธรรมชาติ
อยู่กับธรรมะบำบัด   อันสงบร่มเย็น
ใจเราเป็นสุขสบายขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
เข้าใจอย่างดีจริงๆว่า เสียงที่ไพเราะที่สุด
คือ เสียงของความสงบนี่เอง

การได้เข้าไปเห็นชีวิต เห็นความทุกข์
จากผู้คนที่นอนเจ็บป่วยอยู่บนเตียง
ในการทำงานจิตอาสาเยี่ยมไข้
ได้เห็นถึงปาฏิหาริย์ของฝึกฝนตน

"ให้เป็นคนที่รับฟังคนอื่นด้วยใจแท้และ
ไม่ไปตัดสินผู้คนด้วยความคิดของเรา"

ปัจจุบัน...ทั้งหมดซึบซับเข้ามาภายใน
อย่างที่เราก็รู้ได้ว่า "ฉันเปลี่ยนไป"
ใจที่เคยร้อนรนด้วยเพราะ
ความคิดตนและคำของคนอื่น
ค่อยๆมีวิธีจัดการกับใจตัวเอง
ในภาวะที่ต้องกลับมาดูแลใจให้รับรู้

ทุกสิ่งมันเป็นเช่นนั้นเอง
ไม่มีใครทำอะไรใครได้
นอกจาก "กรรม" ของเราเอง
ที่นำเราต้องเป็นไปตามที่เป็น

ทุกวันนี้สิ่งที่ยังทำอยู่สม่ำเสมอ
คือการได้นั่งสมาธิ ได้สวดมนต์ ทุกอย่างที่ทำในชีวิตประจำวันจึงมีค่า ปัจจุบันนี้ก็ยังฝึกฝนอยู่เสมอ

เวลาที่เกิดปัญหาอะไรก็ตามจงคิดเสมอว่า
เป็นสิ่งที่เขานำมาฝึกฝนเราเป็นด่านๆหนึ่ง ฝึกให้เราแข็งแกร่งและเติบโตทางจิตใจ
ขึ้นอีก  ปัญหาและความทุกข์เป็นอาจารย์
มาสอนเรา อาจารย์โกรธ อาจารย์เบื่อ อาจารย์ขี้เกียจ อาจารย์เศร้า สารพัดอาจารย์อยากสอนเราทั้งนั้น

คนเราล้วนแต่มีความคิดไปในทางเดียว
กันคือใฝ่หาความสงบให้กับชีวิต  ไปทำบุญสนทนาธรรมกับหลวงพ่อ
นอกจากนี้หากมีความสงสัยเกิดขึ้น มีกิเลสความทุกข์ในใจ สิ่งที่เป็นที่พึ่ง
ของเราเสมอ คือ พระรัตนตรัย

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ ไม่รู้หรอกว่าเราเปลี่ยนแปลงอะไรไปบ้างมากน้อยเท่าไหร่ 
เราคิดแค่พัฒนาตนเองอยู่เสมอ
ทุกลมหายใจ....จะรู้ตัวก็แต่คนรอบข้าง
ทักว่าใจเย็นขึ้นบ้าง สุขุมสงบราบเรียบ

สุดท้าย...
เมื่อเราใช้ชีวิตในทางโลกมาทั้งชีวิตแล้ว จึงอยากให้เราหันมาฝึกฝนจิตใจ
ให้เติบโตในทางธรรมเพื่อพ้นจากทุกข
์ด้วยอีกทางหนึ่ง เรียนรู้จักตัวเราอย่างเข้าใจด้วยธรรม
เมื่อนั้นชีวิตเราจะมีความหมายยิ่งนักว่า

ตัวฉันโชคดีแค่ไหนที่ได้เกิดมาพบ
พระพุทธศาสนา....ได้เกิดมาบนแผ่นดิน
ที่ศรัทธาแห่งพุทธะ

ขอปวารณาตัวเองว่าจะทำหน้าที่
ของตัวเองให้ดีที่สุด....
ไม่ว่าฐานะความเป็นสมณะเพศในขณะปัจจุบันนี้หรือวันข้างหน้าที่จะมาก็ตาม

สาราณียธรรม
ธรรมจัดสรรความสงบสู่ภายใน
พระภัทรพล ชุตินธโร
( 2  -  11  -  2559  )

ความสงบ

"ความสงบ”

พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า
มีประเด็นสำคัญอยู่ประเด็นเดียวก็คือ “ความสงบ”  เพราะความสงบนี้ คือความสุขที่แท้จริง

พระพุทธศาสนาไม่ได้สอนให้
พวกเราร่ำรวย ไม่ได้สอนให้พวกเราเป็นใหญ่เป็นโต ไม่ได้สอนให้พวกเรามีคนนับหน้าถือตา แต่สอนให้พวกเรามีความสุขใจ

การที่เราจะมีความสุขใจได้ เราต้องควบคุมใจ เพราะใจเป็นเหมือนรถยนต์ที่วิ่งลงภูเขา ถ้าไม่มีเบรคคอยหยุดรถ รถก็จะวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วเวลามาถึงที่จะต้องชะลอหรือหยุด ถ้าไม่มีเบรคก็จะชะลอไม่ได้ จะหยุดไม่ได้ เช่นมาถึงทางโค้ง ถ้าไม่มีเบรคก็จะแหกโค้ง ถ้ามาถึงสี่แยกที่จะต้องจอดต้องหยุด ก็จะต้องฝ่าไฟแดงไป ก็จะเกิดอุบัติเหตุต่างๆได้

ชีวิตของพวกเราที่มีปัญหากัน มีเรื่องวุ่นวายต่างๆ นาๆ ก็เพราะว่าเราไม่สามารถควบคุมจิตใจของเรา ให้อยู่ในความสงบได้ คือเราไม่สามารถหยุดใจของเราได้ เวลาที่ควรจะหยุด พอเราหยุดไม่ได้ ก็เลยเกิดปัญหาต่างๆตามมา เวลาเกิดความโลภ เราหยุดความโลภไม่ได้ เราก็ไปทำสิ่งต่างๆ ที่เกิดความเสียหาย เวลาเกิดความโกรธก็เช่นเดียวกัน

ดังนั้นเราต้องพยายามที่จะควบคุมใจของเราหยุดใจของเราให้ได้ เพราะเวลาที่ใจของเรานิ่ง เวลาใจสงบนี้ จะมีความสุขอย่างยิ่ง จะมีความสุขที่เหนือกว่าความสุขทั้งหลาย ดังที่พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสไว้ว่า รสแห่งธรรมชนะรสทั้งปวง รสแห่งธรรมนี้ก็หมายถึงความสงบนี่เอง ถ้าได้ความสงบแล้วจะไม่อยากจะได้อะไร แต่ถ้าไม่ได้ความสงบ ก็อยากจะได้สิ่งต่างๆทั้งหลายในโลกนี้ อยากร่ำอยากรวย อยากเป็นใหญ่อยากเป็นโต อยากให้คนยกย่องสรรเสริญเยินยอ อยากไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ แต่ความสุขที่ได้จากสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้เป็นความสุขที่แท้จริง เพราะเป็นความสุขที่ทำให้เกิดความหิว ความต้องการ ความอยากเพิ่มขึ้นอีก ไม่ได้ทำให้เกิดความอิ่มเกิดความพอ เวลาได้สัมผัสก็จะมีความสุข พอผ่านไปความสุขนั้นก็จางหายไป ต้องหาใหม่มาอยู่เรื่อยๆ และต้องหาเพิ่มมากขึ้นไปเรื่อยๆ

ดังนั้นเราจึงต้องมาหาความสงบกัน เพราะความสงบนี้เป็นความสุขที่แท้จริง ความสุขที่จะให้ความอิ่มความพอ ความสุขที่จะทำให้เราไม่ต้องการอยากได้อะไร เราสามารถอยู่เฉยๆ ได้อย่างมีความสุข เราสามารถอยู่แบบคนยากจนได้ อย่างไม่เดือดร้อน อย่างพระพุทธเจ้าเคยอยู่อย่างพระราชกษัตริย์มีทรัพย์ต่างๆ มากมาย มีบริษัทมีบริวาร มีฐานะที่สูงส่ง แต่พระองค์ทรงสละความสุขแบบนั้นไป เพราะทรงเห็นว่า มันไม่ได้เป็นความสุขที่แท้จริง แล้วก็ทรงออกบวชไปอยู่ในป่าในเขา ไปควบคุมจิตใจให้สงบ พอจิตใจสงบแล้วก็ไม่เคยคิดที่จะกลับไปอยู่ในพระราชวังอีกต่อไป เพราะว่าได้พบกับความสุขที่แท้จริง ได้พบกับความสุขที่ทำให้เกิดความอิ่มความพอขึ้นมา อันนี้แหละที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาก็คือความสงบ
ความสุขที่เกิดจากความสงบ เพราะไม่มีความสุขอันใดในโลกนี้
ที่จะดีเท่ากับความสุขที่เกิดจากความสงบนั่นเอง
“นัตถิ สันติ ปะรัง สุขัง” ความสงบเป็นสุขยิ่งในโลก.

" #ความสงบสุขงดงามเสมอ"

ความสงบสุขของคนเรา  ไม่ได้หมายความว่า

เราต้องห่างไกลจากเสียงดังที่รบกวน

โสตประสาทหรือไร้ซึ่งปัญหาที่เข้ามาในชีวิต  

#หากแต่ความสงบสุขที่แท้จริงนั้น 

คือเรายังคงอยู่ในสถานที่วุ่นวาย 

ปัญหาต่างๆ ที่โหมกระหน่ำเข้ามา   

"แต่ภายในจิตใจของเราสงบสุขอยู่ท่ามกลางสิ่งเหล่านั้นได้....ต่างหาก

................... ................. ................,,

เมื่อเรารู้จักที่จะ"ละวาง"

สิ่งใดก็ตามที่จะนำความวุ่นวายมาสู่ตัวเอง

เราจะหลีกหนีออกมาเองโดยอัตโนมัติ

ยิ่งเข้าหาเรื่องทางโลก..ใจยิ่งไกลความสงบ

อยากสงบต้องรู้จัก..นิ่งด้วยปัญญา

ไม่ตัดสินใคร  ไม่เอาคำใครมาแบกไว้

และเราจะไม่ใช่หนึ่งคนที่...สร้างปัญหา

เมื่อไม่มีใครดีเต็มร้อย....หรือชั่วเต็มตัว

พอใจในสิ่งที่เราตั้งใจในกุศลเจตนา

เชื่อมั่นในสิ่งที่ทำ...ทำด้วยใจรับผิดชอบ

...........เท่านี้ก้อเพียงพอ................

"สงบที่ใจ..ใช่ที่ใคร"

สงบที่ใจใช่ที่ใคร.

หากจะหาสถานที่ที่เหมาะสมมีความสงบ และแวดล้อมด้วยสิ่งที่ถูกใจเรานั้น
คงจะเป็นเรื่องยากทีเดียว  แต่ก็เป็นสิ่งที่
หลายๆคนยังต่างไขว่คว้าหา...ความสงบอยู่

เพราะแม้แต่พ่อแม่ที่รักเรามาก
หรือคู่ครองคนรัก ที่มีความรักให้เรามากมาย
ก็ยังทำบางสิ่งที่ขัดใจหรือ กระทบกระทั่งกัน
ไม่เว้นแต่ที่ทำงานของเรา ล้วนพบเจอความไม่ชอบใจทั้งนััน

การจะหาที่ที่สงบอย่างแท้จริงนั้น ไม่มีอยู่ทั้งที่บ้าน   ที่ทำงาน
หรือแม้แต่ที่วัดหรอก...
ถ้าใจเรายังขุ่นข้องหมองใจกับสิ่งรอบตัว เพราะความสงบที่แท้จริงนั้น
"อยู่ที่ภายในใจของเรานี่เอง.....ค้นมันให้เจอ!!

ท่านไพศาล วิสาโล