ณ. รพ. ชลประทาน
( 6/10/2017)

วันนี้มีโอกาสได้เป็นส่วนเล็กๆเอื้อเฟื้อให้ลูกสาวคนหนึ่งได้เห็นถึงความภาคภูมิใจที่ได้ทำหน้าที่ทดแทนบุญคุณมารดา.....แม้มีความเจ็บป่วยสาหัสตรงหน้าที่เผชิญ

เมื่อเอาใจไปรับฟังเขา...อยู่กับเขาอย่างจริงจัง
จึงได้เรียนรู้ชัดขึ้นว่าเมื่อเราร่วมรับรู้สุขทุกข์ของโยมอย่างสังเกตุด้วยหัวใจ.....ภายใต้ความเข้มแข็งที่โยมเอ่ยบอกออกมานั้นกลับมีความสั่นไหวของความกลัวซ่อนอยู่มากมาย..."กลัวแม่จะไม่ได้กลับบ้านในคราวนี้_กลัวว่าจะเป็นความผิดที่ละเลยการได้ดูแลแม่ในเวลาที่ผ่านมา..

เมื่อเราเห็น..รับรู้..และมีแผนที่ชัดเจนว่าจะพาเขาไปไหน ?? 

◎พร้อม....เราจึงได้เริ่มออกเดินทาง!!!!◎

การได้ชวนให้โยมเห็นสิ่งที่มีตอนนี้...ด้วยท่าทีที่ไม่ผลักไส....จนใจ ศิโรราบกับความทุกข์ตรงหน้าและกลับมาตระหนักรู้กับความจริงของชีวิต....ทำให้ความทุกข์ที่มีบรรเทาคลายลงด้วยที่ปัจจุบันนี้เราได้ทำหน้าที่ได้ดูแลแม่ด้วยความรักแท้จริงและความเข้มแข็งที่โยมมีอยู่ในตัว.....และแม่ของโยมได้รับรู้ในความดีงามนี้และเห็นความเข้มแข็งนั้นของโยมแล้วนะ...วันนี้เราจะใช้เวลาดูแลความรักนี้ไปด้วยกัน...
(บางส่วนของบริบทที่เกิดขึ้น....)

ขออนุโมทนากับผู้ป่วยคุณแม่และคุณลูกคู่นี้ที่ทำให้เกิดมีน้ำตาแห่งความอิ่มเอิบในการได้มีโอกาสไปร่วมรับรู้บังเกิดในใจพระอาสาเองด้วยใจที่เบิกบานไปพร้อมๆกับเขาทั้งคู่....อิ่มบุญจริงๆ

อนุโมทนากับความรักความใส่ใจของคุณหมอคุณพยาบาลทุกท่าน