เมื่อเรารักตัวเองมากพอ
จะทำให้เราอยากเดินออกมา
จากอะไรก็ตามที่ทำให้ใจเรา
"เป็นทุกข์ทั้งกายและใจ"

การเดินถอยออกมา
มันไม่ใช่ความพ่ายแพ้อะไรเลย
แต่เป็นการเลือกที่จะให้ใจได้สงบ
หลบมาอาศัยร่มเงาแห่ง"ธรรมะ"

การใช้เวลาที่จะดูตัวเอง
ทำความรู้จักกับตัวเองและเตรียมพร้อม
บางอย่างไว้ให้กับตัวเองให้คุ้นเคย
เตรียมพร้อมสำหรับการต้องเดินทาง
ไปในโลกหน้าโดยลำพังผู้เดียว

ความสงบจะนำพาให้ใจเราพบธรรมะ
ที่สุดของเสบียงแห่งการเดินทางในวัฏสงสาร
เป็นได้ทุกสิ่ง เป็นดั่งแสงไฟส่องทาง

"บุญกุศล" 
เท่านั้นที่หมายถึง...
ซึ่งใจที่สงบจะพานพบในไม่ช้านาน