คลีนิคพระคุณเจ้า "ธรรมะข้างเตียง"

แบ่งปันเรื่องราวการเยี่ยมไข้เพื่อการเรียนรู้และอนุโมทนาบุญร่วมกันจาก พอจ.คิลาฯทุกรูป     

"วันนี้คลีนิคพระคุณเจ้าที่รพ.ชลประทาน (พระภัทรพล )  ได้รับเคสเป็นโยมผญ.
อายุ65ปี อาชีพครูป่วยด้วยโรคมะเร็งกระดูก

มีภาวะความทุกข์ เพราะ โยมรักษามาตั้งแต่ปี 52 ตอนนั้นตรวจ พบว่าตัวเองเป็นมะเร็งผิวหนังก็ได้รักษาตัวที่โรงพยาบาลรามาฯและผ่าตัดเมื่อปี 54 เวลานี้น หมอบอกว่าเชื้อมะเร็งได้หายไป
ทำให้โยมรู้สึกเชื่อว่าตัวเองหายป่วย

ภายต่อมาเมื่อต้นปีโยมได้มีอาการป่วยอีกคล้ายอาการที่หมอได้เคยบอกให้เฝ้าระวัง..จึงได้ไปหาหมออีกครั้ว......จากการตรวจหนนี้และรักษามาทำให้ทราบว่าโยมมีเชื้อมะเร็งกลับมา......แต่เปลี่ยนเป็นที่กระดูกแขน
ทำให้จิตใจของโยมรู้สึกท้อและโทษชะตาชีวิตว่าคงเป็นเพราะเวรกรรมที่ทำให้ต้องเป็นโรคนี้และคงตายด้วยนี้ 

ซึ่งจากการพูดคุยได้ชวนโยมมองเห็นชีวิต
ที่ผ่านมาทั้งช่วงก่อนที่จะรู้ในครั้งแรก
ตั้งแต่ชีวิตการเป็นครู ชีวิตส่วนตัว สิ่งที่มีความสุขคืออะไรนะ?
และภายหลังจากที่ทราบว่าป่วยครั้งแรกนั่นชีวิตเปลี่ยนแปลงจิตใจเปลี่ยนแปลงอย่างไร??

และสอบถามว่าผ่านช่วงชีวิตเจ็บป่วยคราวนั้นมาอย่างไร??

ต่อมาชวนโยมมองถึงการป่วยครั้งนี้แตกต่างจากครั้งนั้นรวมคิดอย่างไร ??

ซึ่ง ได้พูดคุยให้โยมได้เข้าใจว่าครั้งนี้ อาจจะหายเหมือนครั้งแรกหรืออาจจะไม่หายก็ได้

ขอให้อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุดปล่อยการรักษาให้เป็นหน้าที่ของทีมแพทย์และพยาบาล
หน้าที่รักษาใจเป็นหน้าที่ของตัวโยมนำ การเจ็บป่วยครั้งนั้นมาเป็นแนวทางให้ตัวเอง

"การได้ระลึกถึงคุณงามความดีทั้งจากอาชีพครู.....ทั้งจากความเป็นแม่....ทั้งจากการทำบุญกุศล
สิ่งเหล่านั้นจะเป็นหลักให้ใจโยมได้ในเวลาที่ใจทุกข์กังวล"   

บอกการให้หัดได้ทำกรรมฐานเพิ่มเติมจาการที่โยมได้หมั่นไหว้พระสวดมนต์ดีอยู่แล้ว    จากนั้นได้ให้พิธีกรรมแก่โยมตามสมควรเพื่อเป็นกำลังใจดีดีว่า   บุญจะตามมารักษาโยมเสมอ ทุกเวลา การเจ้บป่วยมีสิ่งงดงามให้เราลงมือทำ  ได้เสมอถ้าใจเราหวังในบุญและความสุข  ที่จะเป็นพยานให้ว่า  บุญจากการได้รับศีลกรวดน้ำในคราวหนนี้ จะเป๋นก้าวที่หนึ่งที่เราจะเดินออกจาก เวรกรรมที่โยมคิด???    โยมได้รับรู้ว่า "ทุกครั้งที่ทำบุญโยมจะหนีห่างจากกรรมทุกครั้งหนึ่งหนเสมอ......."

#ถอดบทเรียนกับอาจารย์ถาวร.....ภายหลังออกจากเคส

ได้ข้อเสนอแนะจากพระอาจารย์ถาวรว่า ประเด็นที่ว่าการเจ็บป่วยครั้งที่แล้ว
ที่เจ็บที่สุดเจ็บอย่างไร? แต่ละครั้งผ่านเหตุการณ์นั้นมาอย่างไร ? และด้วยอะไรที่เป็นหลักให้ใจ?
และเพิ่มเติมว่าถ้าเหตุและปัจจัยในการรักษาทุกอย่างไม่เป็นอย่างครั้งที่แล้ว จิตใจโยมจะเป็นอย่างไร

เรื่องของการเปรียบเทียบและความคาดหวังจากการมีประสบการณ์การ "เคยหายป่วย" เราสามารถค้นลงไปได้ว่า"จริงๆหลักสำคัญที่เราผ่านมาได้ในความทุกข์นอกจากอุปกรณ์เเพทย์และคน..ใจเราต้องมั่นคงในความจริงของชีวิต"  

เราไม่ได้จะหายป่วยเพราะจะต้องมีการรักษาพยาบาลด้วยหลักการเดิม การดูแลแบบเดิม  ซึ่งมันไม่มีทางเกิดขึ้นเหมือนเดิมได้อีกแน่นอนด้วย อายุที่มากขึ้น การรักษาที่แตกต่าง การมีเวลาหรือการดูแลจากคนในครอบครัวย่อมเปลี่ยนแปลงไปหมด......

เราจะต้องรักษาและดูแลใจเราอย่างรับรู้ในแนวทางแห่งธรรมของพระพุทธองค์."