"ความสงบ”
พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า
มีประเด็นสำคัญอยู่ประเด็นเดียวก็คือ “ความสงบ” เพราะความสงบนี้ คือความสุขที่แท้จริง
พระพุทธศาสนาไม่ได้สอนให้
พวกเราร่ำรวย ไม่ได้สอนให้พวกเราเป็นใหญ่เป็นโต ไม่ได้สอนให้พวกเรามีคนนับหน้าถือตา แต่สอนให้พวกเรามีความสุขใจ
การที่เราจะมีความสุขใจได้ เราต้องควบคุมใจ เพราะใจเป็นเหมือนรถยนต์ที่วิ่งลงภูเขา ถ้าไม่มีเบรคคอยหยุดรถ รถก็จะวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆ แล้วเวลามาถึงที่จะต้องชะลอหรือหยุด ถ้าไม่มีเบรคก็จะชะลอไม่ได้ จะหยุดไม่ได้ เช่นมาถึงทางโค้ง ถ้าไม่มีเบรคก็จะแหกโค้ง ถ้ามาถึงสี่แยกที่จะต้องจอดต้องหยุด ก็จะต้องฝ่าไฟแดงไป ก็จะเกิดอุบัติเหตุต่างๆได้
ชีวิตของพวกเราที่มีปัญหากัน มีเรื่องวุ่นวายต่างๆ นาๆ ก็เพราะว่าเราไม่สามารถควบคุมจิตใจของเรา ให้อยู่ในความสงบได้ คือเราไม่สามารถหยุดใจของเราได้ เวลาที่ควรจะหยุด พอเราหยุดไม่ได้ ก็เลยเกิดปัญหาต่างๆตามมา เวลาเกิดความโลภ เราหยุดความโลภไม่ได้ เราก็ไปทำสิ่งต่างๆ ที่เกิดความเสียหาย เวลาเกิดความโกรธก็เช่นเดียวกัน
ดังนั้นเราต้องพยายามที่จะควบคุมใจของเราหยุดใจของเราให้ได้ เพราะเวลาที่ใจของเรานิ่ง เวลาใจสงบนี้ จะมีความสุขอย่างยิ่ง จะมีความสุขที่เหนือกว่าความสุขทั้งหลาย ดังที่พระพุทธเจ้าได้ทรงตรัสไว้ว่า รสแห่งธรรมชนะรสทั้งปวง รสแห่งธรรมนี้ก็หมายถึงความสงบนี่เอง ถ้าได้ความสงบแล้วจะไม่อยากจะได้อะไร แต่ถ้าไม่ได้ความสงบ ก็อยากจะได้สิ่งต่างๆทั้งหลายในโลกนี้ อยากร่ำอยากรวย อยากเป็นใหญ่อยากเป็นโต อยากให้คนยกย่องสรรเสริญเยินยอ อยากไปเที่ยวตามสถานที่ต่างๆ แต่ความสุขที่ได้จากสิ่งเหล่านี้ ไม่ได้เป็นความสุขที่แท้จริง เพราะเป็นความสุขที่ทำให้เกิดความหิว ความต้องการ ความอยากเพิ่มขึ้นอีก ไม่ได้ทำให้เกิดความอิ่มเกิดความพอ เวลาได้สัมผัสก็จะมีความสุข พอผ่านไปความสุขนั้นก็จางหายไป ต้องหาใหม่มาอยู่เรื่อยๆ และต้องหาเพิ่มมากขึ้นไปเรื่อยๆ
ดังนั้นเราจึงต้องมาหาความสงบกัน เพราะความสงบนี้เป็นความสุขที่แท้จริง ความสุขที่จะให้ความอิ่มความพอ ความสุขที่จะทำให้เราไม่ต้องการอยากได้อะไร เราสามารถอยู่เฉยๆ ได้อย่างมีความสุข เราสามารถอยู่แบบคนยากจนได้ อย่างไม่เดือดร้อน อย่างพระพุทธเจ้าเคยอยู่อย่างพระราชกษัตริย์มีทรัพย์ต่างๆ มากมาย มีบริษัทมีบริวาร มีฐานะที่สูงส่ง แต่พระองค์ทรงสละความสุขแบบนั้นไป เพราะทรงเห็นว่า มันไม่ได้เป็นความสุขที่แท้จริง แล้วก็ทรงออกบวชไปอยู่ในป่าในเขา ไปควบคุมจิตใจให้สงบ พอจิตใจสงบแล้วก็ไม่เคยคิดที่จะกลับไปอยู่ในพระราชวังอีกต่อไป เพราะว่าได้พบกับความสุขที่แท้จริง ได้พบกับความสุขที่ทำให้เกิดความอิ่มความพอขึ้นมา อันนี้แหละที่เป็นหัวใจของพระพุทธศาสนาก็คือความสงบ
ความสุขที่เกิดจากความสงบ เพราะไม่มีความสุขอันใดในโลกนี้
ที่จะดีเท่ากับความสุขที่เกิดจากความสงบนั่นเอง
“นัตถิ สันติ ปะรัง สุขัง” ความสงบเป็นสุขยิ่งในโลก.
