ความรักคือสิ่งที่ทำให้โลกสวยงาม
แต่มันก็กลายเป็นดาบสองคมได้
หากรักนั้นไม่ประกอบด้วยความ
มีสติเป็นที่ตั้ง เพราะเมื่อไหร่ที่ขาด
สติ เราจะหลงคิดว่ารักมาก
เท่าไหร่ เราต้องได้ความรักกลับ
มามากเช่นกัน นั้นคือการคิดที่
ไม่ถูกต้องเพราะความเป็นจริงแล้ว
รักเดียวที่เรากำหนดได้ คือรักเดียว
ในใจเรา และ รักมากเพียงใดก็ต้อง
มีวันพลัดพราก ดังนั้นแล้วเมื่อมีรัก
แล้วก็ต้องมีทุกข์เป็นของแถม
ซึ่งถือเป็นธรรมดา
การรักอย่างมีสตินั้น ไม่ใช่ว่าเราจะ
ไม่ทุกข์เราจะมีทุกข์แน่นอน แต่การ
รักให้มีสตินั้น จะทำให้เราเห็นค่าใน
เวลาที่ยังมีกันอยู่ จะได้ดูแลเอาใจใส่
ไม่ว่าจะเป็น พ่อ แม่ หรือ คนรักเพราะ
วันหนึ่งเมื่อเขาเหล่านั้นต้องจากเราไป
หรือเราต้องจากเขาไป เราจึงต้อง
เห็นค่าของเวลาในปัจจุบันและทำ
เวลาที่มีอยู่นี้ให้ดีที่สุด
การรักให้มีสติ คือ เราต้องยอมรับ
ในสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ว่าทุกอย่างไม่มี
อะไรสมบูรณ์แบบไม่มีอะไรได้ดั่งใจ
เราไปทุกอย่าง..และแน่นอนต้องรู้จัก
การให้อภัยรู้จักเข้าใจว่าทุกคนมีความ
แตกต่าง และท้ายที่สุดเมื่อความรัก
และคนรักต้องจากเราไป จงเก็บไว้
แต่ความรู้สึกดีๆ และบอกตัวเองว่า
ความรัก..สอนอะไรเราตั้งมากมาย
ทั้ง ช่วงเวลาของความสุขหรือช่วง
เวลาของความทุกข์
และสุดท้ายความรัก..ได้สอนเราว่า
เราควรต้องปล่อยวางเมื่อทุกอย่าง
ถึงที่สุดแล้ว!
"รักนั้นมีคุณอนันต์..แต่ก็มีโทษมหันต์"
หากรักนั้นขาดสติในการควบคุม!
