เพราะความสบายเกิดจากการเปลี่ยน
สมมติว่าหนักอยู่
พอเราเปลี่ยนปั๊บ สบายทันทีเลย
เป็นสุขเวทนา
ก็มาจากอนิจจัง
อนิจจังแปลว่าเปลี่ยนแปลง
ถ้าเรานั่งนานๆ ไม่ยอมเปลี่ยน
เป็นทุกขัง
ทุกข์ทางกายก็เปลี่ยนเป็นทุกขเวทนา
ถ้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงแก้ไข
ก็มาเป็นทุกขัง
ถ้ามีการเปลี่ยนแปลงแก้ไข
ก็ไม่ทุกข์
อนิจจัง ถ้าเรารู้ทัน เป็นศีล
ทุกขัง ถ้าเรารู้ทัน เป็นสมาธิ
อนัตตา ถ้าเรารู้ทัน เป็นปัญญา
อนิจจัง ถ้ารู้ไม่ทัน เป็นราคะ (สุขเวทนา)
ทุกขัง ถ้ารู้ไม่ทัน เป็นโทสะ (ทุกขเวทนา)
อนัตตา ถ้ารู้ไม่ทัน เป็นโมหะ (อทุกขมสุขเวทนา)
มันจะโยงกันอย่างนี้ในขณะที่เราทำ
เราจึงไม่มองข้ามความรู้สึกทางกายเป็นหลัก
เพราะถ้าเราไปทำตรงนั้น
มันเป็นการดับต้นเหตุ
ของสายใยปฏิจจสมุปบาททั้งหมดเลย
เรียกว่าเปลี่ยนหัวขบวนเลย
จากอวิชชาเป็นวิชชาเลยทีเดียว
